მეც მსგავს სიტუაციაში ვიყავი რამოდენიმე.წლის წინ მაგრამ დრო და დრო ხალხის დამოკიდებულების გამო ვალდებული ვიყავი რომ ნაკლები ემოცია(ცრემლები) გამომეხატა. მე უბრალოდ ყოველი ტირილის შემდეგ ვცდილობდი განმარტოვებას და ფიქრს იმაზე თუ რატომ ვტირი, შური? ბოღმა? -რა ჯანდაბაა გოგო. გაიღიმე! რა გაყირებს! ბავშბი აღარ ხარ! გავიზარდე! მიუხედავად ამისა მე დღესაც ემლციური ვარ(ოდნავ) აჰარვიცი მეგობარო უბრალოდ ეცადე მეტჯერ დასვა შეკითხვა ,,რატომ?" რატომ.ვართ ემოციურები ?! რა გვატირებს?!